Прочетен: 3117 Коментари: 6 Гласове:
Последна промяна: 12.08.2011 15:05
Таа не веруваше, дека сум вљубен во неа, зошто никој досега не ја љубел подолго од една ноќ. Нејзиниот татко, рибарот, беше Полјак. Половината од животот го беше поминал во градење на американски куќи, а во залезот на годините си вообразил, дека може да се издржува од риболов. Впрочем неговата ќерка, Симона, одамна не живееше со него, а жена немаше.
Најпрвин Лешек, когошто американците го нарекуваа Лестер, си купи јахта, а подоцна му предложија да го земе под рента јахтинг клубот „Пио“ и бидејќи некој требаше да ги полира со восок дрвените подови на јахтите, Лешек ми се јави по телефон и ми ја понуди таа работа. Веќе ми се беше смачило да се качувам по покривите и да забивам во нив громобрани, па се согласив. Не знаев дека има ќерка. Никогаш порано не ми кажал за неа, кога заедно поставувавме тенди и ги облекувавме надворешните ѕидови на куќите со фасади. Си купив жолти гумени ракавици и започнав да ги масирам кајчињата со тенки пластови парафин.
Јахтинг клубот „Пио“ кој се наоѓаше во Њу Рошел не беше голем. Лево од нас имаше уште три такви клуба, а од десно неколку ресторанчиња се беа симнале на самите карпи над океанот.
Заливот беше тивок. Наоколу мирисаше на алги и солен воздух. Одливите ја носеа океанската вода навнатре, а приливите ја враќаа. Постојано иста, темнозелена. Ми дадоа соба до пристаништето, точно спроти светилникот, кој трепереше како свеќа, што може да згасне секој миг. Ми рекоа, дека го само тој стан го имаат на располагање, огромен како амбар. Со дрвени триаголни прозорци и полн со некакви стари, заборавени кутии за рибни конзерви. Една просторија водеше кон терасата, а од неа можев да скокам врз плажата и така да стигнам побрзо клубот. Во дното на станот јапонски ѕид ја делеше малата кујна, каде што во мијалникот открив една црна тава, неколку виљушки, лажици и ножеви и една валкана чинија. Канализацијата беше затната, па купив средство за прочистување, а тоалетната шолја и кадата ги измив со телена четка. Ги пребојадисав ѕидовите на станот во бело, а излупениот, дрвен под го премачкав со окер. Остануваше уште само да купам црн спреј, за да го освежам железниот, рѓосан кревет и алуминиумската маса.
Правосмукалката брмчеше и не чув, дека некој чука. Ја зедов дрвената скала, за да ги измијам прозорците, кога зад кутиите се поддаде русо девојче, со џинс и кратка морнарска блуска. Се насмевнав, зошто си помислив, дека е сопственичката. Ја исклучив машината и кажав:
- Здраво.
А таа зачудено крена раце:
- Што си направил со мојата гајба?
- Со твојата гајба? – одговорив на прашањето со прашање.
Тоа беше Симона, ќерката на Лешек. Кога си доаѓала во Њу Рошел, во јули, живееле овде, а сега татко и ја беше лишил дури и од оваа задоволство. А таа дури и не знаела, дека го дале на друг. Оние од клубот биле вистински разбојници, од секаде гледале да извлечат пари. Ете сега и складот за конзерви, кој таа, со сопствени пари си го претвори во живеалиште, го дадоа под наем. Мене.
- Ти таму ли работиш? – праша Симона.
- Да.
- Како и да е! – одмавна со рака и си тргна.
- Почекај! – ја застанав. Таа се сврте и ме изгледа незадоволно – Извини – се обидов да ја насмеам, - дали би сакала да ми покажеш како се пушта водата во кадата. Не гледам никаде славина.
Симона се насмевна. Имаше убави бели заби, а очите и беа кадифени:
- Се разбира дека нема. А кадата се полни, кога ќе исипаш неколку кофи вода од мијалникот.
- Прекрасно – кимнав со глава. – Не знаев, дека Лешек има ќерка. Кај живееш?
- Во Њу Џерси – одговори Симона и се доближи до прозорецот, за да ми покаже како се отвораат тие дрвени триаголници. На крајот ми посака пријатен престој во нејзиното живеалиште и си излезе, провирајќи се низ лавиринтот од кутии. Се протна така умешно, што се откажав од првобитната идеја да ги исфрлам овие остатоци на веќе непостоечката конзервна фабрика на Њу Рошел. Дури сега забележав, дека картоните се наредени како испрекршен ходник. Ако некој влезе во темното и не ги познава кривините на патеката, со сигурност би треснал во нив уште на вториот завој.
Ја оставив скалата и излегов на терасата. Дуваше лесен ветрец, а Симона стоеше на брегот и гледаше како умореното сонце го исполнува небото со црвенило. Од македонското ресторанче на Тимотеј долетуваше кршна свадбарска песна. Скокнав на плажата и седнав на ладниот песок. Продолжив да ја гледам, а таа извади мала пита леб и започна да ги храни чапјите. Тие грабливки го зграпчуваа својот залак и бргу одлетуваа навнатре во океанот, за да ги подмамуваат рибите. А Симона дарежливо ги расфрлуваше залаците по песокот, се смееше на чапјината борба за насушниот, зборуваше нешто. Од исток долета мек сребрест самрак. Светилникот задиша со ритамот на брановите. А Симона не се свртуваше, како воопшто да не знаеше, дека сум зад неа. Решен бев да и дадам половина од станот и половина од рѓосаниот железен кревет. Фармерките и беа скинати над колената, а голите раце и беа покриени со чоколадна боја. Настрана од неа неуредно и беа фрлени патиките, а јас веќе со собрана смелост извикав:
- Симона!
Таа се сврте зачудено. Мавна кон мене со рака, си ги зеде патиките и дојде кај мене. Јас станав и ја прашав:
- Сакаш ли да се напиеме по едно пиво? – покажав кон македонското ресторанче.
- Не, благодарам! – се насмевна. – Тргнувам за Елизабет. Додека да стигнам до Њуџерси, сосема ќе се стемни, а ако има и гужва на автопатот, ќе задоцнам. На работа сум.
И јас се насмеав.
- Каде работиш?
Колебливо одговори:
- Во еден ресторан – ми посака пријатни сништа и се искачи по скалите до улицата, каде што беше нејзиниот бел Форд.
и никой никого не се е налагало да претопява. Нашата Българска история не е само онова,което се учеше в училище,а към него трябва да се добави още поне десет пъти повече материал,за да се обхване цялостната ни история поне отгоре-отгоре. Не случайно арабските пътешественици от IX-X в. ни информираха,че Българите се състоят от три исновни колена:
1. Ал Булгар /Блъгари,Блъги,Бълги/= Бриги /Фриги,Фраки= Траки/,и Балги /Балти,
Келти/. Т.е.- Първото коляно на Българите са Трако-Фригийците и Келтите.
2. Ал Берсула /Берсили,наричани също и Верили/= Вилири /Илири/ и Гермити /Германи/. Т.е.- Второто ни коляно са Илирите,Германите /древните/ и Берсилите /Берзитите,Березитите/.
3. Ас Сакалиб /Сакалиби,Сакалави,Склави,Склоти,Сколоти/= Слави /Славяни/ и Сколоти /Скити/. Т.е.- Третото ни коляно са Скито-Славяните.
Сведението на арабския автор се потвърждава и от общонародностното название на всички тези племена,които някога са се наричали БУРГАРИ,а това име е изговаряно изопачено от гръцките автори като "Барбари",а от латинските-като "Варвари".